Boygenius ก่อตัวและปล่อย EP อันเป็นที่รักอย่างเป็นธรรมชาติในปี 2018 แต่แฟนๆ คาดหวังให้มากกว่านี้เสมอ การรอคอยสิ้นสุดลงแล้ว: ซุปเปอร์กรุ๊ปอินดี้ซึ่งประกอบด้วย Julien Baker, Phoebe Bridgers และ Lucy Dacus ในที่สุดก็จะเปิดตัวผลงานเต็มตัวในชื่อ The Record ซึ่งมีกำหนดฉายในวันที่ 31 มีนาคมผ่าน Interscope
ก่อนการเปิดตัวทั้งสามคนได้ปล่อยซิงเกิ้ลสามเพลงซึ่งแต่ละเพลงเขียนและร้องโดยสมาชิกที่แตกต่าง
กัน: เพลงร็อกสุดเร้าใจ “$20” (Baker), เพลงเศร้า “Emily I’m Sorry” (เพลง Bridgers) และเพลงที่ทำให้ตะลึงงันอย่างแน่วแน่ “True Blue ” (ดาคัส). แต่ละเสียงดูเหมือนผู้สร้างอย่างชัดเจนและยังฟังดูเหมือน boygenius พร้อมเสียงประสานที่นุ่มนวลและ one-liners ที่เหลือเชื่อ (“คุณบอกว่าคุณเป็นผู้หญิงเลวในฤดูหนาว แต่ฤดูร้อนอยู่ในสายเลือดของคุณ” จาก “True Blue” เป็นกุญแจสำคัญอยู่แล้ว ของเนื้อเพลงที่ดีที่สุดแห่งปี)
ข่าวดังกล่าวติดตามการปรากฏตัวของวงในรายการ Coachella ปีนี้ ควบคู่ไปกับวงอินดี้อื่นๆ เช่น Wet Leg, Weyes Blood และ MUNA (วงหลังนี้เซ็นสัญญากับ Bridgers’ Saddest Factory Records) The Record ตัดต่อที่สตูดิโอมาลิบูของริก รูบิน แชงกรี-ลา ตามรอยแผ่นเสียงเดี่ยวที่ยอดเยี่ยมจากสมาชิกในวง: Bridgers’ Punisher (2020); การลืมเลือนเล็กน้อยของ Baker (2021) และโฮมวิดีโอของ Dacus (2021) พวกเขาทั้งหมดปรากฏในบันทึกของกันและกัน
ในการสัมภาษณ์ที่จะถึงนี้ ทางวงได้บอกกับ Rolling Stone ว่า Bridgers ได้ส่งเพลง “Emily I’m Sorry” ให้กับเพื่อนร่วมวงของเธอเป็นครั้งแรกหลังจากที่ Punisher ได้รับการปล่อยตัว โดยถามว่า “เราจะกลับมาเป็นวงดนตรีกันอีกครั้งได้ไหม”
“เราทุกคนประหม่าที่จะพูดถึงเรื่องนี้” บริดเจอร์สกล่าว “เราทุกคนคิดว่าเราตื่นเต้นมากกว่าคนอื่น”
รายการเพลง The Record 1. ไม่มีเธอไม่มีเธอ2. $203. เอมิลี่ ฉันขอโทษ4. ทรูบลู5. เจ๋งเกี่ยวกับมัน6. 7. ไม่แข็งแรงพอ การปฏิวัติ 08. Leonard Cohen9. ซาตาน 10. เราอยู่ในความรัก11. ต่อต้านคำสาป12. จดหมายถึงกวีเก่าความฉับไวของการแสดงของ Lee ทำให้คุณสัมผัสได้ถึงทุกเฟรมของ “Past Lives” บนผิวหนังของคุณ ซึ่งเป็นสิ่งสำคัญสำหรับภาพยนตร์ที่ถ่ายทอดความรุนแรงของความหมายผ่านความรู้สึกแทนเรื่องราว ภาพยนตร์ที่ควบคุมจังหวะที่สงบและความยุ่งเหยิงที่ไม่มีตัวตนด้วยความมั่นใจที่ยกระดับบทสนทนา “คนไม่พูดแบบนั้น” ของ Song ไปสู่ข้อดีที่เด็ดขาด Magaro และ Yoo ไม่มีปัญหาในการจับคู่จังหวะของ Lee นักแสดงทั้งสองแสดงความรักโดยที่ไม่เคยดูไม่ซื่อสัตย์ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง Yoo เป็นเจ้าของตัวละครโรแมนติกที่สิ้นหวังและมีอำนาจมากพอที่ Hae Sung ไม่เคยมองว่าฉวยโอกาสหรือสมเพชตัวเอง
แง่มุมอื่นๆ ของภาพยนตร์เรื่องนี้สมคบคิดกันเพื่อเสริมความแข็งแกร่งให้กับความเป็นจริงกึ่งสูงที่นักแสดงนำออกมาเคลื่อนไหว การถ่ายทำภาพยนตร์ด้วยเลนส์ยาว 35 มม. ของ Shabier Kirchner เน้นย้ำถึงการคุกคามของระยะห่างในองค์ประกอบที่พิถีพิถันของ Song (มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ตัวละครถูกล้อมกรอบจนทำให้ฉันอ้าปากค้าง) การออกแบบงานสร้างของ Grace Yun แยกความแตกต่างระหว่าง “ความโรแมนติกที่กดดัน” และ “เทพนิยายที่ล้ำค่าเกินไป” ในขณะที่บทประพันธ์ของคริสโตเฟอร์ แบร์ และแดเนียล รอสเซน ช่วยให้ภาพยนตร์สามารถค้นหาจังหวะเวลาที่เหมาะสมได้ตั้งแต่เริ่มต้น
“ชีวิตในอดีต” อาจแบ่งออกเป็นสามส่วนที่แตกต่างกัน แต่ลำดับเหตุการณ์ที่แตกหักนั้นไม่เคยรู้สึกว่าเป็นวงรีเป็นพิเศษ ไม่มี “การกระโดด” ที่นี่ – ไม่มี “12 ปีต่อมา” มันคือ “12 YEARS PASS” เสมอ การเลือกใช้คำที่แหลมคมซึ่งสื่อถึงความรู้สึกของเวลาที่ลื่นไถลผ่านนิ้วของนอร่าและรวมกันที่เท้าของเธอ อย่างที่ควรจะเป็นในภาพยนตร์ที่ไม่ได้เกี่ยวกับผู้หญิงที่พยายามตัดสินใจเลือกระหว่างผู้ชายสองคนมากนัก เนื่องจากเป็นภาพยนตร์เกี่ยวกับคนที่พยายามจัดฉากธรรมชาติของชีวิตแบบ “ไม่ต้องทำอะไรเกินเลย” ด้วยความรู้สึกเป็นผู้อพยพที่เธอเริ่มซ้ำสองหรือสามครั้ง Einmal ist keinmalดังสุภาษิตเยอรมันที่ว่า “จะเกิดอะไรขึ้นแต่ครั้งเดียวก็ไม่มีวันเกิดขึ้นเช่นกัน”
ความตึงเครียดนั้นเพิ่มความกดดันให้กับทุกช่วงเวลาในภาพยนตร์ของซ่ง โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อนอร่าเริ่มเผชิญหน้าอย่างชัดเจนมากขึ้นว่าการที่โลกหมุนไปข้างหน้าเท่านั้นมีความหมายอย่างไร การก้าวพลาดที่หาได้ยากที่นี่สะท้อนกลับด้วยระดับเสียงที่ไม่สมส่วนกับเสียงใดๆ ที่พวกเขาทำในขณะนั้น จนถึงจุดที่บางสิ่งที่ไม่เป็นพิษเป็นภัยพอๆ กับช็อตสุดท้ายที่ไม่จำเป็นของภาพยนตร์เรื่องนี้ยังคงอยู่ในความทรงจำเหมือนรอยเปื้อนขนาดเท่าตึกไครสเลอร์ แต่ถึงอย่างนั้นก็เกี่ยวข้องกับเรื่องราวเกี่ยวกับส่วนเล็ก ๆ
